Łypiąc przez szparę w drzwiach na literacki światek

Jeszcze kilka lat temu myślałam o książkach zupełnie inaczej niż dziś. Były dla mnie jak łódeczki przypływające z jakiegoś odległego świata, o którym nie mam pojęcia i który jest zupełnie poza moim zasięgiem. W tej egzotycznej krainie pisarze poruszali się, mówili, spali, jedli, tworzyli, byli ludźmi z krwi i kości, ale dla mnie stanowili zjawy, nie różniące się niczym od bohaterów ich książek. Istnieją naprawdę czy nie? Nie wiedziałam i nie zastanawiałam się nad tym.

Na szczęście to się zmieniło. Już na drugich studiach, a więc w wieku w którym dawno już tę inicjację powinnam mieć za sobą, przełamałam odwieczny lęk przed spotkaniami autorskimi i poszłam na kilka. Uchyliłam wreszcie drzwi tego tajemniczego świata, zajrzałam i okazało się, że pisarze nie tylko są, ale i są nawet dość podobni do wszystkich innych znanych mi istot ludzkich.

Pierwsze takie spotkanie to był Jaroslav Rudiš i Michal Viewegh, pochmurne październikowe popołudnie, nieistniejąca już kawiarnia Czuły Barbarzyńca w Krakowie na Powiślu. A odbyło się ono w ramach Festiwalu Conrada. Ładna to klamra spajająca moje nieśmiałe przebudzenie z dniem dzisiejszym, bo, jak pewnie wielu z Was wie, dziś zaczyna się kolejna edycja Conrad Festival.

Dla mnie szczególna – bo dzięki niej zrobiłam duży krok do przodu, przestałam łypać na literacki światek przez półotwarte drzwi, otworzyłam je na oścież, weszłam, rozejrzałam się, słowem: zostałam wolontariuszką. Okazało się, że za drzwiami jest swojsko. Dają ci kawę i torta czekoladowego, żartują i śmieją się, a w dzień ogłoszenia literackiego Nobla razem odliczacie minuty i sekundy do werdyktu, żeby już po nim wymienić się zdezorientowanymi spojrzeniami. Piękne!

To był przedsionek. Dziś poszłam dalej – uścisnęłam rękę pisarzowi, przedstawiłam się, przywitałam w Krakowie, po to żeby chwilę później stwierdzić, że pisarz nie zna angielskiego i ledwie mnie rozumie, a więc inspirujących rozmów i pasjonujących dyskusji raczej nie będzie. Ale to nic! Ciągle jestem blisko. Jutro – Olga Tokarczuk, którą wielbię od lat siedmiu, czyli odkąd przeczytałam Annę In w grobowcach świata. Na żywo, z krwi i kości. Potem John Banville, kolejna podziwu godna zjawa, która jutro przyjmie ludzką postać.

Potem Jacek Hugo-Bader, Raja Shehadeh, Paul Auster, Etgar Keret, Boris Akunin. Kateřina Tučková ze swoim napojem Bogiń, już się nie mogę doczekać! Cabré, Jergović, Jouet.

Dla Was, którzy może wybieracie się na festiwalowe spotkania (wybieracie się? wybierzcie się, będzie fajnie!), to nie jest może aż takie przeżycie. Może nie stali u Was ci wszyscy pisarze na takim piedestale jak u mnie, gdzieś wysoko wysoko, że aż głowę trzeba zadzierać. Ale to cudowne, bo przeżywam teraz wszystko dziesięć razy mocniej, jak dziecko. Jak 5-letni brzdąc, który z wypiekami na twarzy czyta o jakimś rycerzu, królu, czarodzieju, smoku, a zaraz potem widzi go na własne oczy.

Powtórzę: Auster, Cabré, Keret, Akunin, Banville... Na żywo, z krwi i kości! Bo choć do sedna dochodzę okrężną drogą, w całym tym poście chodzi w końcu o to, żeby Was zachęcić do festiwalu :) Już od dzisiaj, aż do niedzieli, mnóstwo ciekawych spotkań, cała galeria zjaw, które ożywają. Kompletny program jest na stronie. Do zobaczenia!